مرا به خیر تو امید نیست - مجله لیست پیوند

سامان موحدی راد| هر روز که می گذرد نشانه ها بیش از پیش به ما می گویند که زمین فدراسیون فوتبال را باید شخمی تازه زد و بذری تازه کاشت، اما حیف که در این خاک اراده ای برای بستن پرونده این ساختار معیوب و آزاردهنده نیست. حتی فشارهای چندباره فیفا هم در سال های گذشته را می توان لطایف الحیلی دانست که از سر گذشته و از این رو است که بعید می دانیم از دل فشارهای جدید این نهاد بین المللی هم چیز تازه ای برای فوتبال ایران بیرون بیاید، به ویژه اینکه چینش مهره های به همان سیاق سابق است و رویدادهای حول فدراسیون هم همان رویدادهای همیشگی.

برای مثال الان و در دورانی که اساس ساختار فدراسیون فوتبال کشورمان از نگاه فیفا زیر سؤال است، اخباری از تغییر سرمربی تیم در رسانه ها منتشر می شود؛ آن هم درست زمانی که اساس و بنیاد فدراسیون فوتبال کشورمان زیر سؤال است؛ درست زمانی که همه منتظرند هرچه زودتر تکلیف این کشتی بی ناخدا مشخص شود و فدراسیون این بار بدون اهمال کاری و اول از همه تکلیف اساسنامه فدراسیون را مطابق استانداردهای فدراسیون جهانی فوتبال مشخص کند و بعد از آن هم انتخابات را برگزار کند. در چنین شرایطی کار فدراسیون می شود پرداختن به ماجرای مشخص تکلیف سرمربی تیم ملی؛ آن هم تیمی که تکلیف زمان بازی هایش مشخص نیست و از سوی دیگر هم فعلاً و بعد از کلی از دست دادن فرصت بالاخره یک سرمربی پیدا کرده است. در چنین شرایطی تقریباً کمترین دغدغه موجود در فدراسیون باید شرایط سرمربی تیم ملی باشد. چراکه سرمربی تیم که شرایطش مشخص است و از بازی های ملی هم حالاحالاها خبری نیست. اما آنچه منتظر مشخص تکلیف است شرایط سکاندار فدراسیون فوتبال است؛ فدراسیونی که در دریایی از بدهی ها شنا می کند و آینده مالی اش مشخص نیست.

مشخص نبودن آینده مالی فدراسیون می تواند حتی به شرایط تیم ملی و احتمال حضورش در جام جهانی هم آسیب بزند، از این رو بر هر عقل سلیمی مسجل است که کدام کار در اولویت بیشتر است. اما از آنجایی که به نظر می رسد قرار نیست در فدراسیون فوتبال ما اتفاق نویی بیفتد و در بر همان پاشنه قدیمی قرار است بچرخد، پس نباید انتظاری هم جز این داشت. درست است که این خبر از سوی فدراسیون تکذیب شده، ولی موضوع مورد اهمیت در اینجا تشخیص اولویت هاست. وقتی رفتار مجموعه به گونه ای است که اولویت های کاری خودش را در نظر نمی گیرد، مشخص است که به مخاطب بیرونی هم حسی از بی اعتمادی و ترس می دهد، از همین رو است که نگران شرایط فوتبال مان هستیم؛ فوتبالی که در حال ورشکستگی اموراتش گذشت و قرار است ورشکسته بماند.