عباس عبدی: ادامه وضع موجود اوضاع را بدتر می نماید ، صداها در حال تبدیل به فریاد هستند - مجله لیست پیوند

به گزارش خبرنگاران، عباس عبدی در روزنامه شهروند نوشت: دو سال پیش و پس از اعتراضات دی ماه 1396 یادداشتی نوشتم و با ارجاع به کتاب صدایی که شنیده نشد، متذکر شدم که: سال گذشته (1395) در همین روزها کتابی را با آقای دکتر گودرزی منتشر کردیم به نام صدایی که شنیده نشد، این کتاب در اصل پژوهشی است که در سال 1353 از طرف مجموعه ای از استادان ارتباطات برای رادیو تلویزیون وقت به مدیریت دکتر اسدی و دکتر تهرانیان انجام شد. پژوهش با هدف خاصی برای رادیو تلویزیون آن موقع اجرا شده است، ولی مضمون مهمی در آن است که بعضی از افراد تیزبین آن موقع متوجه آن شدند و امروز که پژوهش را می خوانیم این مضمون روشن تر از همواره دیده می گردد. در واقع پژوهش به زبان بی زبانی، اعلام می کرد که اتفاقاتی در راه است. این صدا خیلی بلند نبود. ولی اگر گوش های تیزی وجود می داشت، احتمالاً آن را می شنید.

امروز همه تعجب می نمایند که چرا کسی در آن موقع متوجه ماجرا نشد. آن موقع گذشت، ولی امروز نه آن صداهای ضعیف، که چندین سال است فریادهای بلند از سوی بسیاری از صاحب نظران مطرح است که با عدد و رقم می گویند مجموعه مطالعات موجود نشان می دهد که شاخص های ذهنی و عینی، هیچ کدام مطلوب نیست و به نظر ما حتی مهم تر از شاخص های عینی، شاخص های ذهنی است. شاخص های امید به آینده، اعتماد به دیگران و حکومت، ارزیابی از اخلاقیات جامعه، ارزیابی از عدالت، ارزیابی از وضع آینده، نگرش نسبت به مسائل مالی و اجتماعی، مسأله فساد و... هیچ کدام در موقعیت های مطلوبی قرار ندارند، سهل است که در وضع نامطلوب قرار دارند. شاخص های عینی نیز نیازی به بیان نیست. وضع رشد مالی، بیکاری، تورم و مسایل دیگر از جمله آلودگی های هوا، ترافیک، وضع آب و... همه و همه می توانند آسیب زننده به ثبات و آرامش روانی فرد و جامعه باشند. در کنار همه اینها فقدان انسجام اجتماعی نیز اهمیت خاص خود را دارد که در عمل برنامه ریزی را بلاموضوع نموده و شاید هم ریشه بخشی از این مسائل است.

همانطور که ملاحظه کردید در آن یادداشت نوشته بودم پژوهش ها نشان می دهند که صداهای موجود در جامعه در حال تبدیل شدن به فریاد هستند و پرسیدم که چرا بعضی گوش ها آن را نمی شنوند؟ امروز می خواهم بگویم که به نظرم آنان صداها را می شنوند ولی قادر به هضم و پاسخ دادن به آنها نیستند، لذا دست روی دست می گذارند و به امید اینکه ان شاءالله گربه است، آرام در روی مبل نشسته اند.

به این می گویند سیاست دیم. یعنی در دوران خشک سالی که هیچ بارشی یا حداقل بارش مداومی از طرف هیچ مرجع معتبری پیش بینی نمی گردد، عده ای دانه ریخته اند و به انتظار برداشت محصول، روز را شب و شب را به روز می رسانند.

این رفتار بدتر از نشنیدن است. پیمایش ها و نظرسنجی ها با صدای روشن و رسا نظرات مردم درباره امور جاری را بازتاب می دهند. بی اعتمادی به سیاست و بی انگیزگی در مشارکت، ناامیدی از آینده، موجب دو رفتار انفعالی و پرخاشگرانه شده است. متأسفانه رفتار تند و خشونت آمیزِ آن که در اعتراضات اخیر تجلی یافت، مورد توجه افکار عمومی و رسانه ها قرار می گیرد، در حالی که رفتار انفعالی و گوشه گیری و یأس و احیاناً خودکشی، کمتر مورد توجه است و ارزش خبری پیدا نمی نماید، در حالی که اثرات تخریبی این رفتار بیشتر است.

چرا این صدا شنیده می گردد ولی اقدامی صورت داده نمی گردد؟ به نظر می رسد که متولیان امر گمان دارند هرگونه اصلاحی و تغییری ممکن است تعبیر بدی پیدا کند و اوضاع را بدتر نماید. بله ممکن است، ولی این دلیل منطقی برای شنیدن و اقدام نکردن نیست، زیرا ادامه وضع موجود نیز اوضاع را بدتر می نماید.

باید راهی برای تفاهم و درک مسئولانه پیدا کرد و اجازه نداد که افراد غیر مسئول با تحلیل های غیر واقعی و بدبینانه از نتایج احتمالی تغییرات، مانع از تحول و اصلاحات شوند. هزینه های اصلاحات و تغییرات در امروز بسیار کمتر از آینده و منافع آن بسیار بیشتر است. گمان نکنیم که با پشت گوش انداختن می توان مفری پیدا کرد.